Rozdział 1

Jeśli chcesz, włącz to: >Klik<

 ***

Siedziałam już w samolocie. Leciałam sama, więc usiadłam oddzielnie. Mój bagaż był już w luku bagażowym. Byłam ubrana w to. Przy sobie miałam tylko małą poduszkę (Była przecież 6.00, a "funkcjonowałam" od 2.30, więc byłam strasznie niewyspana.) i torebkę. Skierowałam głowę w lewo, spoglądając przez samolotowe okienko. Ujrzałam jakąś postać biegnącą przez płytę lotniska. Nie widziałam jej dokładnie, bo była dużo niżej ode mnie, ale sądząc po biegu - spieszyła się na samolot. Po kierunku - ten samolot do Londynu. Postać dobiegła do samolotu i jako ostatnia z pasażerów "wbiła się" na pokład, by wreszcie odetchnąć z ulgą. Był to mężczyzna, a właściwie chłopak; około 1,90 m wzrostu. Miał na sobie czarne, idealnie dopasowane spodnie, biały T-shirt, białe converse'y i brązową torbę jako bagaż podręczny. Zaczepione za koszulę czarne "Ray-Ban'y" i trochę plecionych, materiałowych bransoletek  na ręce, na drugiej zegarek. Wiedziałam, że kogoś mi przypomina. Tajemniczy chłopak zaczął przemieszczać się w stronę dziobu maszyny szukając wolnego miejsca. Nie widziałam dokładnie jego twarzy, gdyż nie przyglądałam się mu aż tak dokładnie. Był dość wysoki. Zbliżał się coraz bliżej mnie rozglądając się dookoła. W końcu zwolnił kroku. Pochylił się w moją stronę, schylił głowę na tyle nisko, że w końcu zobaczyłam jego twarz. Dosłownie wbiło mnie w fotel. Pełne usta, dołeczek w lewym policzku, nos, zielone oczy, a na głowie ciemnobrązowe loczki poprawiane co jakiś czas. Serce zaczęło mi szybciej bić, a moje ciało przeszedł dreszcz. Starałam się jednak niczego nie okazywać. Zresztą, nie byłabym nawet w stanie...

-Is this sit taken?- usłyszałam ochrypły głos

-N...no.- wydukałam

-Can I...?
-Yes, of course.- Odpowiedziałam posuwając siebie i moje rzeczy bliżej okna, tym samym zajmując mniej miejsca
-Thank you so much. -uśmiechnął się
-No problem. -starałam się uśmiechnąć jak najładniej.
Na chwilę położył swoje rzeczy na siedzeniu obok mnie.
-Jestem Harry.* - przedstawił się, pochylił w moją stronę i uścisnął lekko mą rękę
-Ola. -udzieliłam krótkiej wypowiedzi nie będąc jeszcze w stanie powiedzieć nic więcej.
-Ładnie. -odparł wkładając swoją torbę na górę.
Nie powiedziałam już nic patrząc na śnieżnobiałą koszulkę przylegającą do jego torsu. Powoli dochodziło do mnie, co się właśnie dzieje, jednak wciąż byłam nieco oszołomiona. To nie wydawało się realne, prawdziwe ani codzienne. Czułam jakby małe, niewidzialne iskierki skakały z jednego palca na drugi, mrowienie na powierzchni całego ciała. Ciągle wpatrując się w Harry'ego, który jeszcze upychał torbę we właściwe miejsce, zaczęłam miętosić w palcach róg mojej bluzki. Położyłam swoją drżącą, zimną rękę na prawe kolano starając się trochę uspokoić mentalnie. Zachowywać normalnie, by go nie zrazić. Przynajmniej spróbować. Odwrócił się i akurat przyłapał mnie na patrzeniu się na niego. Zarumieniłam się z lekka, tym samym spojrzałam na jego twarz, na której gościł figlarny uśmieszek, błysk w oku. W końcu usiadł obok mnie. Na chwilę zapadła cisza.
 Potem usłyszałam pytanie dochodzące z mojej prawej strony:
- Jedziesz dokładnie do Londynu, na obrzeża czy całkiem do innego miasta?
- Do kuzynki, która z tego co wiem mieszka w... -zastanowiłam się, szukając w pamięci części właściwej miasta- Zachodnim Londynie.
-Poczekaj chwileczkę. - poprosiłam go i zaczęłam szukać notatnika w torbie. Między kartkami znalazłam to, czego szukałam. Wyjęłam z tamtąd mały, pognieciony kawałek papieru. Było na nim nabazgrane "Primrose Hill".
Powtórzyłam mu z pamięci zdanie "Dzielnica Primrose Hill"**, a zanim się obejrzałam, na jego twarzy pojawił szeroki uśmiech.
-Z czego się tak cieszysz? -spytałam rozbawiona patrząc na jego twarz.
-Z niczego... -udawał z trudem powstrzymując śmiech.
-No powiedz. Proszę. -prosiłam
-Zgadnij. -nie chciał powiedzieć
-Daj mi wskazówkę.
-Chodzi o dzielnicę, w której mieszkam. -dał mi wskazówkę, a tak naprawdę odpowiedź na zadaną zagadkę
-Primrose Hill?- zadałam dość głupie pytanie, bo byłam pewna w 99%.
Jako odpowiedź otrzymałam kiwnięcie głową.
- Ale jak to? -spytałam
- Normalnie. Po prostu niedawno kupiłem dom w tej dzielnicy. - usłyszałam
- Dziwne, powinnam była wiedzieć - mimo wszystko byłam lekko zdumiona.
- Co chcesz powiedzieć przez: "powinnam była wiedzieć"? To znaczy, że jesteś Directione...
- Tak. - urwałam mu w pół słowa. - Jestem.
- Ok... - odparł.
- Przeszkadza Ci to?
- Nie, wręcz przeciwnie. Ale..
- Ale co?
- Boję się, że możesz trochę za dużo o mnie wiedzieć. - uśmiechnął się serdecznie
 Oj, na pewno nie mówisz wszystkim wszystkiego... - zaczęłam
- Ale Wy wiecie więcej niż "oni" - odparł
- Ale i tak nie wiemy wszystkiego. -powiedziałam
- I nie, nie jestem gejem. - wybronił się szybko
Roześmiałam się.
- Nie. Nawet nie przeszło mi to przez myśl.
- Będziesz się uczyć w Londynie, czy coś innego? -spytał nagle
- Nie, po prostu przyjeżdżam w odwiedziny na dwa tygodnie.
- Nie chcę być nachalny, ani nic  tych rzeczy... Tak po prostu pytam.
-Nie, nie jesteś. Jasne, chcesz po prostu wiedzieć. - zrozumiałam i uśmiechnęłam się uprzejmie, aby nie czuł się niezręcznie
Dalsza podróż minęła szybko, może dlatego, że było bardzo miło, lecz po chwili ścisnęło mnie w gardle. Właśnie, już prawie minęła, wyjdziemy z samolotu, pożegnamy. On może zapomni... Nie dopuszczałam do siebie myśli, że prawdopodobnie nigdy już go nie spotkam, nie poznam nigdy chłopaków z zespołu. Zaszkliły mi się oczy, ale od razu odwróciłam głowę w lewo, spoglądając przez samolotowe okno. Przez chwilę patrzyłam bez celu na chmury pode mną. Zamrugałam oczami, aby
nie uronić ani jednej łzy.
- "Never say never" - skarciłam się w myślach, co natychmiast poprawiło mi humor.
Nie odzywałam się przez dłuższą chwilę próbując uporządkować sobie wszystko po kolei w głowie.
- Wszystko w porządku? - poczułam jego dużą dłoń na prawym ramieniu
Natychmiast się spięłam, a na moim ciele pojawiła się gęsia skórka. To wydawało się dziwne, że dotyk lub spojrzenie praktycznie obcego chłopaka tak na mnie działały. Po chwili odwróciłam się w jego stronę.
- Tak, jest ok. - uśmiechnęłam się niezręcznie
10 minut później samolot przygotowywał się do lądowania. Znów poczułam to, co wcześniej, ale szybko przestałam o tym myśleć.
W końcu wylądowaliśmy. Wyszliśmy z samolotu, odebraliśmy walizki i wyszliśmy na płytę lotniska.
- Mogę sobie z Tobą zrobić zdjęcie, bo wiesz...? - spytałam jeszcze
- Jasne. - odpowiedział z uśmiechem malującym się na jego obliczu
Wzięłam telefon i drżącą ręką zrobiłam nam zdjęcie.
- Dzięki. - podziękowałam - A mogę się jeszcze przytulić?
- Jasne, kiedy tylko chcesz. - uśmiechnął się jeszcze bardziej
Bez namysłu wtuliłam się w niego, nie zważając na tłum paparazzich czyhających już na Harry'ego, starających się wytropić każdy jego ruch, sprzedać prasie kolejnego newsa... Fanki też tam były; krzyki, piski, które ledwo dało się wytrzymać...
Wtulona w niego przez około pół minuty starałam się nie zważać na nic. Zapach jego perfum był bardzo specyficzny, odurzający, ale na pewno cudowny, do zapamiętania.
 "Kocham Cię, pamiętaj" szepnęłam mu do ucha. W odpowiedzi usłyszałam "Ja Ciebie też". Wyszłam z uścisku.
 - Czekaj! - krzyknął
Momentalnie się odwróciłam i wtedy wcisnął mi w rękę skrawek papieru, na którym widniała kombinacja kilku cyfr. Uśmiechnęłam się, a w odpowiedzi obdarłan czysty, niezapisany kawałek kartki i napisałam tam swój numer telefonu. Dałam go Harry'emu, po czym wyszukałam w tłumie moją kuzynkę. Podbiegłam do niej witając się.

***

*Dialogi będą już do końca prowadzone po polsku.

**Nie jestem pewna, czy Harry na pewno mieszka w Primrose Hill, ale chyba tak.

Wiem że długo czekaliście na rozdział i bardzo Was przepraszam, ale chciałam, żeby był co najmniej niezły. Ale w końcu jest! Liczę na komentarze, bo chcę zobaczyć, czy się podoba. :)