Rozdział 3

Jeśli chcesz, włącz to: >Klik< (Jeśli się skończy, włącz jeszcze raz.) :)

***

- Co to za płacz? - do pokoju weszła pani Johnson
- Nie, nic... Ona... Właściwie, to... - zaczęła tłumaczyć się Alex za nas obydwie
- To nic... - zgasiłam ją
- Ale musi być jakiś powód...
- Naprawdę, nic się nie stało.
- Na pewno wszystko w porządku? - upewniła się jej mama
- Tak, tak wszystko. - zapewniła ją Alex po czym Hannah wyszła z pokoju
- Tak, w sumie, to jest dziwne... - zaczęłam
- A dlaczego tak sądzisz? - spytała mnie przyjaciółka
- Bo to tylko zwykły sms, zwykłe 'Hej! Jesteś już na miejscu? :)' a ja się ekscytuję, jak nie wiem czym.
- No, ale pomyśl, chyba nie bierze numeru od pierwszej lepszej dziewczyny?
- Czy ja wiem... - zaczęłam, a Alex zaczęła powstrzymywać się od śmiechu
- Czekaj, nie o to mi chodziło. - zaczęłam się rumienić, a Johnson wybuchła niepohamowanym śmiechem
- Co? - zareagowałam na jej dosyć głośną reakcję
- Przecież nic nie mówię. - zaczęła się bronić, jeszcze bardziej się śmiejąc
- Akurat. - powiedziałam w geście sarkastycznym i machnęłam ręką
- Wiesz, ja już chyba pójdę. - rzuciłam
- Musisz? - zapytała spoglądając na mnie swoimi dużymi, brązowymi oczami. 
- Chyba tak. Wiesz, jeszcze nie znam Londynu, więc nie będę wracała po ciemku, a jestem tu drugi dzień, więc już wrócę.
- Ok, ok.
- Jeszcze się przecież spotkamy. - pocieszyłam ją
Nieznacznie uśmiechnięta, razem ze mną z podłogi, na której wcześniej siedziałyśmy. 
Wyszłyśmy z pokoju.
- Dziękuję. - podziękowałam, a Alex otworzyła mi drzwi.
Wyszłam z mieszkania, pozdrowiłam ją w umownym geście podnosząc ręką w górę i wykonując nią mały ruch, po czym zeszłam po schodach na dół słysząc dźwięk podeszw odbijających się od podłoża.
Wyszłam przed kamienicę i przeszłam przez ulicę, dalej kierując się prosto, po chodniku. Cudem nie zgubiłam się w tym wielkim mieście, mimo, że droga od "jej", a "mojego" domu była dość wyludniona, przez co było tam też więcej przestrzeni, tylko ulice były nieco węższe.
Doszłam do mieszkania i weszłam po schodach na górę. Otwierając drzwi, ponownie przywitałam się z Pauline. Odkładając torebkę, usiadłam koło niej na kanapie.

***

Spokojnie minął kolejny, trzeci dzień mojego pobytu w Londynie. Pochodziłam trochę po mieście z kuzynką, przez co zapoznałam się trochę z tym ogromnym miastem i miałam już jakieś umowne punkty. Z tego, co było mi wiadomo, Natalie i Margaret miały przyjechać do Londynu na tydzień, siedem dni po moim przyjeździe. Alex była tu już od trochę ponad tygodnia. 
Następnego dnia zadzwoniła moja komórka. Przeczytałam w myślach nazwę kontaktu. Wzięłam głęboki oddech i odebrałam.
- Cześć, um... Ola... Tu H... Harry...- zaczął, a moja twarz momentalnie się zarumieniła
- Tak? - zachęciłam go, by rozwinął swoją wypowiedź
- Dzwonię, bo... Bo chciałem się zapytać...
- Hmm? 
- Czy nie miałabyś ochoty... Czy nie miałabyś ochoty wyjść gdzieś... na przykład na kawę? - wydusił to z siebie
Uśmiechnęłam się lekko przygryzając dolną wargę
- Oczywiście, jeśli chcesz, bo...
- Tak, z miłą chęcią. - skinęłam niepotrzebnie głową, bo i tak tego nie widział
- Miło mi - nawet po jego głosie można było domyślić się, że się uśmiecha
- To kiedy masz czas? - zapytał
- Wiesz, jestem na wakacjach... Więc raczej ciągle "mam czas". - zaśmiałam się do telefonu
Wyczuwalne było rozbawienie w jego głosie.
- Pojutrze?
- Mi pasuje. O której?
- O 16.00 może być? 
- Tak, tak jest ok.
- Tam koło takiego parku, przy kamienicach jest taka kawiarenka, jeśli Ci to coś mówi... - zaczął
- Tak, ja właśnie jestem w jednej z tych kamienic. - przerwałam mu
- Czyli w kawiarni? - spytał, aby się upewnić
- Tak. - potwierdziłam
- Czyli pojutrze o 16.00 w kawiarni przy kamienicach. Przyjdę po Ciebie. - podsumował
- Tak. Miło z Twojej strony, ale jeśli chcesz, to po prostu czekaj pod kamienicą zaraz za kawiarnią.
-Dobrze. - zgodził się
- To do zobaczenia!
- Do zobaczenia!
Opadłam na łóżko. "Tak" powiedziałam sama do siebie szczęśliwa, że spotkam się z Harry'm.

***

Kolejnego dnia na niczym nie mogłam się skupić. Wszystko wypadało mi z rąk, byłam jak nieporadne dziecko, a wszystko to przez moje myśli o spotkaniu z Harrym, które zaprzątały mi głowę cały dzień.

"Czym się tak stresować? I tak go nie znasz." pomyślałby ktoś i może miałby  rację, gdyby tak mi nie zależało. 
W dzień spotkania byłam jeszcze bardziej zdenerwowana. Na szczęście z Pauline dogadałyśmy się, gdzie i kiedy wychodzę, oraz kiedy wracam. Dochodziła 14.00, a wtedy zaczęłam się szykować. Wzięłam prysznic, umyłam zęby, włosy i zajrzałam do szafy w poszukiwaniu, jakiś ubrań, które wzięłam ze sobą. Było ich naprawdę dużo, więc miałam w czym wybierać. To również wyjaśniało, dlaczego walizka była tak ciężka. Przez chwilę zastanawiałam się, jak upchałam to wszystko do jednej torby, lecz szybko znalazłam odpowiedni strój. Ubrałam się, delikatnie umalowałam, uczesałam i byłam gotowa około 10 minut przed czwartą. Poczekałam kilka minut, jeszcze raz umówiłam z kuzynką godzinę mojego powrotu i przeszłam wyszłam na klatkę schodową. Powoli udałam się w dół, schodząc na parter. Zza ściany skręciłam w lewo do drzwi. Zaraz za drzwiami stał on. W jeansowej koszuli, nieświadomy jeszcze mojego towarzystwa patrzył w niebo i pogwizdywał jakąś melodię pod nosem.

*z perspektywy Harry'ego* 

Wyszła z budynku. W porównaniu do mnie była naprawdę niska, ale to dodawało jej uroku i właśnie taka była. Urocza. To pierwsze słowo, które nasuwa się na usta, gdy się ją widzi. Urocza, pełna wdzięku. Długie, grube, brązowe, zakręcone na końcówkach włosy spoczywające na plecach, niski wzrost były zdecydowanie słodkie. Również sposób ubierania...
Uśmiechnąłem się do niej nieśmiało, a jej policzki oblał rumieniec. Podałem dyskretnie rękę, skręciliśmy w prawo, na chodnik, przy którym znajdowała się kawiarnia. 

CZYTASZ - KOMENTUJESZ 

TO DLA MNIE WIELE ZNACZY

Mam nadzieję, że się spodobał.